zəhrimar

is. <fars.> Əsil mənası «ilan zəhəri» olub, aşağıdakı mənalarda işlənir: 1) zəhər, çox acı şey mənasında. Haq bilir ki, beli şallı hacılar; Zəhrimartək xalqın ağzın acılar. Q. Zakir; 2) çox pis, mənfur, xoşagəlməz şey haqqında deyilir. Əba-qabını qovza, bax, içində zəhrimarı gör. M. Ə. Sabir; // söyüş məqamında. <Vəzir:> Zəhrimar, zəqqum, sən mənə belə xörək yediribsən ki, bir ay da yeməsəm, acmanam. M. F. A.. <Telli:> . . Zəhrimar, Telli, dərd, Telli. Ü. H.. <Mirzə Turab:> Zəhrimar, bəli! Neçə dəfədir ki, səni çağırıram, indi gəlib öküz kimi bəyirirsən. B. Talıblı; // mənfur; 3) adı deyilmək istənilməyən şeyə işarə (acıqla deyilir). <Mübaşir Məmməd:> . . . Musa kişi, bizi na- ümid eləmə, bir-iki şüşə o zəhrimardan tap! M. İ..

◊ Zəhrimar olmaq, zəhrimara dönmək – bax zəhərə dönmək («zəhər»də). Zəhrimara döndü ağzımın dadı; Əlimdə şərbətim ağı kəsildi. A. Ə.. Mənzilə getməyə yox cürətləri; Zəhrimar olubdur kef-ləzzətləri. H. K. S.. Zəhrimara qalsın, zəhrimara qalmış – söyüş, qarğış ifadəsi. <Sevil:> Nə edim, Gülüş, zəhrimara qalsın o çörək ki biz yeyirik, yazıq Balaş gecə-gündüz ac-susuz işləyir. C. C.. <Usta Zəfər:> Yenə zəhrimara qalmış xəzri yeri-göyü süpürür. M. Süleymanov.